“گلبرگ بیست و هشتم”

22 May 2020 مصطفی خرمی آخرین مطالب دیدگاه‌ها خاموش

“گلبرک بیست وهشتم!”
٭٭٭٭٭
اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ  وَ أَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ‏
وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ
یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین‏.
خدایا، در این روز به اعمال نافله و مستحباتم، بهره وافر عطا فرما
ودرآن مرا درحاضر نمودن حوزه مسئولیّتم گرامی دار.
 و وسیله مرا ازبین اسباب ها به سوى خودت نزدیک ساز،
اى خدایى که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد .

اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ
خدایا، نصیبم را از نوافل زیاد کن،
“نوافل” یعنى نمازهاى مستحبى، که زیاده از واجبات و فرایض است.
هر عمل خوب و مستحبّى که انجامش واجب و الزامى نباشد و بالاتر از حدّ تکلیف الزامى باشد، “نوافل” است.
بهره اىانسان از انجام کارهاى استحبابى و فوق برنامه ، درراستای حفظ بیشتر واجبات و نشان دهنده علاقه و کشش او به طاعات و حسنات است، به نحوى که حتى خارج از تکلیف شرعى واجب، محبّت صالحات، او را به عمل نیک وامى دارد.
 چون ماه رمضان ماه نوافل است ؛ در حدیث قدسی آمده: ” لَا یَزالُ الْعَبْدُ یَتَقَرَّبُ الَىَّ بِالنَّوافِلِ حَتَّى احِبَّهُ فاذَا احْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذى یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذى یَبْصُرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الَّذى یَنْطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتى یَبْطِشَ بِها؛ (وسائل الشیعه ج ۳ ص ۵۳) همیشه بنده نزدیک میشود به من به نوافل، یعنى به طاعات و عبادات نافله، {مثل نماز غیر واجب، روزه غیر رمضان، قرائت قرآن، تسبیح، ذکر، فکر، توجّه تامّ به مبدأ، معاونت و کمک به فقرا و مساکین و … به خدا تقرب می‌جوید:} تا اینکه من او را دوست می‌دارم و وقتی من دوست او شدم، من گوش، چشم، زبان، دست و پای او می‌شوم پس با من بشنود، ببیند، حرف بزند. ماازخداوند میخواهیم که بما توفیق دهد که از این نوفل خوب بهره بردادی نماییم .
 
وَ أَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ
مرا در این ماه در تحقُّق درخواستهایم گرامی دار تا به مسائل که در حوزه مسئولیّتم است دست رسی  داشته  باشم.
“مسائل”، تنها مسائل شرعی مراد نیست بلکه تمام وظایفی که انسان باید انجام دهد را شامل می‌شود.

وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ
خدایا در بین وسائل،  وسیله ای که من را زودتر به تو می رساند به من نزدیک کن
درمسیرسیروسلوک “قُرب اِلی الله”هدف است ،هدف” وسیله”میخواهد.
“وسیله تقرّب”   چیزى است که باعث تقرب میشود و یا نتیجه‏اى که از تقرب حاصل میگردد.
بناءََا”وسیله قرب الی الله”مفهوم بسیار وسیعى دارد که هر کار نیک و شایسته‏اى را شامل می‏شود، و هر صفت برجسته، در مفهوم آن درج است؛ چرا که همه این‌ها موجب قرب پروردگار است.
 جملات  بسیار پر مغزى،  از على علیه السلام در خطبه ۱۱۰ نهج البلاغهاست که فرمود  : “بهترین وسیله‏اى که بندگان با آن به درگاه خدا تقرب میجویند، ایمان به خدا، برپا داشتن نماز، اداء زکات، روزه ماه رمضان، حج و عمره، صله رحم، انفاق و بخشش در راه خدا در نهان و آشکار، و تمام اعمال نیکى است که انسان را از سقوط و پستى نجات مى‏دهد”.
همچنین شفاعت پیامبران و بندگان صالح خدا و مقربان درگاه او- که طبق صریح آیات قرآن در پیشگاه او پذیرفته می‏شود- یکى دیگر از وسائل تقرب به خداوند است.
 منظور از توسل به مقربان درگاه پروردگار، این نیست که انسان چیزى را از پیامبر(ص) یا امام (ع)، مستقلًا تقاضا کند و یا حلّ مشکلى را از او بخواهد، بلکه، غرض آن است که هماهنگ با برنامه‏ هاى آنها شده و خدارا را به مقام آنان بخوانیم تا خدا هم ،اجازه شفاعت با آنهارا بدهد.

یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین‏
ای کسی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت؛ اگر همه عالم با خدا حرف بزنند؛ خدا را از دیگری غافل نمی‌کند و در آنِ واحد، به همه بندگان توجه دارد.
درسى از خداشناسى ؛
خداوند، نداى همه  را در همه جا ،ازهمه گان وبه هر زبانی که باشد هم  شنواست وهم جواب گواست،
چون خداوند “محدود” نیست.
این ماهستیم  که اگر به کارى  پرداختیم، از کارهاى دیگر باز مى مانیم. اگر  به صدایى گوش دادیم، صداهاى دیگر را نمى شنویم. اگر توجّهمان به چیزى جلب شود، از چیزهاى دیگر غافل مى شویم ،زیرا که ما  محدودیم و ناتوان .