««خوان هفتم!؟»»
سالها پیش وقتی خبر قبولی نهایی در دوره «دکترا» را به اطلاع مرحوم استاد خرّمی رساندم، برقی از خوشحالی از چشمان پرمهراش جهیدن گرفت 
که هرگز از خاطرم محو نمی گردد. خدایا چقدر آرزو داشتم که این دوره پر افتخار را با موفقیت به پایان برده و خبر خوشآیند آن را به اطلاع آن استاد مهربان برسانم، تا بار دیگر شاهد جهش همان «برق خوشی» از چشمان مبارک اش باشم! شاید ایشان نیز آرزوی متقابلی داشت تا آنقدر حیات با برکت اش ادامه یابد تا دیگرباره شاهد پیروزی حقیر در بالاترین سطح عملی(دوره دکترا) نیز باشد. اما، روزگار بازی های دیگری آغاز کرد و آن پدر بی همتا آرزو به گور برد و من اما آرزوی دیگری در گورستان دلم دفن کردم!؟
«کاش روزگار این همه بی رحم نبود!!؟»
«پر افتخارترین روز!»
سرانجام پس از سالها تلاش های خستگی ناپذیر و با پشت سر گذاشتن مراحل سخت و دشوار دوره دکترا، «رستم وار» از «خوان هفتم» گذشته و امروز دوشنبه 7 / 2 / 94 «پر افتخار ترین روز» در زندگی تحصیلی ام رقم خورد و به یاری پروردگار بی همتا، توانستم از رساله دکترا در رشته تاریخ با عنوان «تعامل مذهب و سیاست در دولت عباسی» دفاع نموده و با درجه ای عالی، نمره قبولی «19» از «20» را کمایی نمایم.
در نهایت؛ وظیفه ای خود می دانم از اساتید گرامی و نیز تمام کسانی که در طی دوره به گونه ای با حقیر همکاری نمودند، کمال شکر و سپاس را داشته باشم. بخصوص از «خانواده گرامی» ام که با صبوری تمام مشکلات را تحمل نموده و آرامش را به من هدیه کردند، صمیمانه قدردانی و تشکر می نمایم.
امیدوارم که پروردگار مهربان این توفیق را به بنده عنایت فرماید تا بتوانم خادم خدومی برای مردم محروم خویش بوده و اندک اندوخته های علمی ام را با طالبان دانش به تقسیم نشینم.
مصطفی خرّمی
7 / 2 / 94
