بیست هفتم رجب روزی سر نوشت ساز و بلند شدن صدای عدالت و آزادی خواهی، و دعوت بسوی یگانه معبودی توانا و خالق کلی هستی، روزی که حامی مستضعفان و دختران بی گناه که زنده زنده بگور میشدند؛ از سوی قادر متعال به پیامبری مبعوث شد و در میانه ای غار حرا صدای دلنیشین” إقرأ باسم ربّک الذی خلق” را از زبان فرشته ای وحی میشنود و در کنار خانه کعبه می ایستد و صدای ” قولو لا اله الا الله ” را بگوش جهان بشریت رساندند.

از چنین روزی در گوشه، گوشه ای جهان؛ عدالت طلبان و حق جویان، تجلیل نموده و محافل جشن و شادی بر گزار می نمایند.

هیئت حجت بن الحسن (عج): نیز از این روزی تاریخی تجلیلی بعمل آوردند که آغاز محفل با تلاوت قرآن کریم، و در ادامه بلبلان و جوانان به خواندن سرود و مقاله پرداختند و سخنوران به سخنرانی و نطاقی.

سخنرانان در محفل هر کدام بنوبه ای خود هدف از بعثت پیامبر خاتم (ص) را از جهات مختلف به بررسی گرفته و گوشه ای از آن را برای مخاطبان بیان نمودند.

یکی از سخنرانان؛ استاد رحیمی، یکی از اساتید ” لیسه ای عالی المهدی (عج) ” با به بحث گرفتن هدف از بعثت پیامبراسلام (ص)؛ را بیان نموده و یکی از اهداف بعثت را؛ ارج نهادن به ارزشهای علم و دانش دانسته افزود: پیامبر اکرم (ص) با دریافت اولین آیه از قرآن کریم در نخستین روزی که جبرئیل (ع) در “غار حرا” برایش قرائت نمودن، از مفهوم آن آیه می توانیم به اهمیت یاد گرفتن علم و دانش پی ببریم.

خوشبختانه جوانان جامعه ای ما؛ با الگو گرفتن از آیات قرآن و فرمایشات پیامبر (ص)؛ امروزه دارن یکی پس از دیگری قله های از علم و معرفت را طی نموده و افتخاراتی را برای جامعه کسب می کنند.

همچنان ایشان به یکی دیگر از اهداف بعثت اشاره نموده فرمود: قبل از بعثت جهان عرب، به جهالتی گرفتار بودن که حتی دخترانش را زنده بگور می کردن، اما بعد از بعثت؛ پیامبر عظیم الشأن اسلام این خرافات و نادانی ها را از میان عربهای آن زمان برداشت.

یکی دیگر از سخنوران در محفل: استاد افضلی ” ارزگانی ” بودن که ایشان نیز هدف از بعثت را چیزهای مختلف دانسته و افزود: پیامبر اسلام در زمان اوج جهالت عرب به پیامبری معبوث شد و تاج رسالت بسرش گذاشته شد.

اما جهالت آن زمان؛ قابل مقایسه به جهالت در قرن بیست یکم « امروزه » نبوده و نمی باشد! زیرا جهالت جامعه که در عصری علم و تکنلوژی بسر می برد خطر ناکتر از جهالت دوران پیش از بعثت می باشد: بخاطر که در آن زمان اگر مردم جاهل بودن، مانند امروزی انسان های بی گناه و مظلوم را بقتل نمی رسانیدن؛ ولی امروز کسانی هستند که به نام علم و دانش دارن بزرگترین جنایت ها را در جهان انجام می دهند که خطرناکتر از دوران جهالت اعراب پیش  از مبعث می باشد.

آخرین سخنران در محفل؛ حجت الاسلام والمسلمین الحاج استاد اسدی؛ مدیر جامعه امام صادق (ع) و امام جمعه کویته؛ بودن که ایشان نیز در ضمن سخنانش یکی از اهداف بعثت پیامبر (ص) را بالا بردن جنبه ای اخلاق و آداب در معاشرت، میان جامعه بشریت دانسته و افزود: چنانچه در ضمن حدیثی از پیامبر  نقل شده است: “إنَّما بُعِثتُ لاُتَمِّمَ مَكارِمَ الخلاقِ”  براستى كه من براى به كمال رساندن مكارم اخلاق مبعوث شده ام . ^{( بحار الانوار، ج 68، ص 382، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ق.)(كنزالعمال،ج13، ص151، ح36472)} .

بالا بردن اخلاق و آداب معاشرتی اسلامی؛ یکی از اهداف بعثت می باشد که باید جامعه ای انسانی با الگو قرار دادن رفتار و سیره ای پیامبربزرگوار اسلام (ص) رفتار، گفتار وکردار خود را باید طبق آن انجام داده و در زندگی خود عملی سازند.

این درست است که یکی از اهداف مهم و بالای بعثت؛ یاد گرفتن و آموختن علم بوده و روی آن تأکید زیادی صورت گرفته است! اما یاد گرفتن علم و دانش بدون داشتن اخلاق  اسلامی و رویه درست در میان خانواده، جامعه و معاشره؛ ثمره ای چندان مثمر و خوبی را نخواهد داشت! به این خاطر که اگر یک جوان تحصیل علم نماید و به قله ها و درجات بالای علمی برسد؛ ولی بی بهره از آداب و اخلاقی اسلامی باشد؛ علمش ممکن برایش جهالت بیاورد و نتواند که از آن بطور درست و نیکو استفاده نمایند.

چنانچه که گفته شد: جهالت دوران علم و پیشرفت تکنولوژی و فنی، بیشتر از جهالت دوران قبل از بعثت می باشد؛ دلیلش هم این است که آنها بدون داشتن علم جاهل به مسئله و احکام بودن، اما امروزه با داشتن علم و دانش خیلی از انسان ها جاهل بحساب می آیند و آن هم از نوع جهل ” مرکب ” که مرکب از دو جهل می باشد، یک جهل و نادانی که از اثر نداشتن فهم و درک درست از علم اخلاق بوجود می آید و یکی هم جهل به اینکه جهلش را نمی داند.

اینگونه جهالت خطرناکتر از جهالت قبل از اسلام می باشد؛ چنانچه مشاهده می نماید که امروزه انسان های هستند که با استفاده از نام اسلام و علم و دانش، دارن جنایت های را مرتکب می شوند که صد چند بدتر و وحشتناکتر از کاری حیوانات وحشی می باشد.

انسانهای بی گناه و مظلوم را در گوشه و کنار مثل یک حیوان سر می برند و خود را عالم به احکام و دستورات می دانند، غافل از اینکه خودش در جهل مطلق بسر می برند.