رضا سعادتنیا، عضو هیئت علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم ، اظهار کرد: دینگریزی به معنای فاصله گرفتن از دین، داشتن نگرشهای منفی به دین، از بین رفتن انس با دین و کنار گذاشتن دستورات، مواعظ و منهیات دین است.
وی با بیان اینکه دینگریزی میتواند عوامل متعددی داشته باشد، افزود: از جمله این عوامل میتوان به ملاکهای بیرونی مثل شبکههای ماهوارهای و فضای مجازی اشاره کرد، ولی عوامل درونی بسیار مهمتر از عوامل بیرونی است؛ برای مثال اگر سیستم ایمنی بدن انسان قوی باشد، ویروسهای بیرونی بر آن کارگر نیست، ولی اگر از درون ضعیف شود، ویروسهای بیرونی بر آن کارگر افتاده و انسان را از پا میاندازد.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم بیان کرد: امروز دینگریزی بیشتر در میان نسل جوان مشاهده میشود. البته نه اینکه همه جوانان اینگونه باشند، ولی به هر حال در میان بخشی از آنها این مسئله مشهود است که در حال فاصله گرفتن از دین هستند و برخی از مسائل را زیر سؤال میبرند.زیبایی و حلاوت اسلام تنها با منبر آشکار نمیشود
سعادتنیا اظهار کرد: در حدیثی از معصوم آمده است:«کونوا دعاه الناس بغیر السنتکم؛ مردم را با عمل خود به دین دعوت کنید». دعوت به دین نباید تنها با زبان باشد، بلکه در حوزه عمل نیز باید به منصه ظهور برسد. اسلام دینی هماهنگ با فطرت انسان است و نه تنها هیچ عیبی ندارد، بلکه زیباییها و دلبریهایی دارد که هر کس با معارف و آموزههای آن آشنا شود، دلبستهاش میشود، چون عالیترین معارف را درباره هستی، انسان و کلیدهای خوشبختی او بیان کرده است. کسانی که این علاقه و پیوند را به دین اسلام ندارند، علتش این است که یوسف ندیدهاند و در روایت نیز آمده است که مردم دشمن چیزهایی هستند که در مورد آنها جهل دارند. زیبایی و حلاوت اسلام تنها با بیان و سخنرانی و منبر آشکار نمیشود، بلکه افراد و به خصوص جوانان این حلاوت را در عمل و رفتار است که میتوانند مشاهده کرده و در مذاق جان بچشند.رفتار صادقانه و عادلانه؛ راهکار جلوگیری از دینگریزی
وی ادامه داد: اگر مردم فرورفته در کفر و شرک دوران جاهلیت دینپذیر شدند، تنها به دلیل سخنرانیهای پیامبر(ص) نبود، بلکه بیان آیات و عمل طبق آنها در حوزه اخلاق، رفتار و گفتار، آنها را دینپذیر کرد. اگر جوانان ببینند که فرهنگسازان، مدیران، مسئولان و مبلغان دین راهنما به راست میزنند، ولی به چپ میپیچند، طبیعی است که نوعی حالت شکاکیت و تنفر در آنها ایجاد میشود. در واقع مسئولیت بزرگی به عهده کسانی است که در عرصه فرهنگسازی فعالیت میکنند؛ منظور از فرهنگسازان هر کسی است که مسئولیتی به عهده دارد و محل رجوع مردم است. همینها هستند که یا مردم را از دین جدا میکنند، یا اینکه میتوانند با عمل صادقانه، عادلانه و مهربانانه عامل پیونددهنده مردم به دین باشند، همانطور که پیامبر(ص) با صداقت و سخاوت خود قلوب مردم را تسخیر کرد و این مهمترین نکته نه تنها برای جلوگیری از دینگریزی، بلکه پیوند مردم با دین است.جامعهخداباور، جامعه اخلاقمدار است
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم با اشاره به پیامدهای دینگریزی برای نظام فکری عقیدتی جامعه گفت: در جریان رنسانس و انقلاب صنعتی در غرب، مردم گروه گروه از دین خارج میشدند که پیامدهای بسیار مخربی برای جامعه به دنبال داشت و حتی کسانی که بیدینی را ترویج میکردند احساس کردند که فاجعهای در حال وقوع است و به فکر راه چاره افتادند که چگونه میتوان دوباره گرایش به دین را در مردم ایجاد کرد. اگر جامعهای خداباور نباشد، دیگر نمیتوان به حاکمیت اخلاق و روابط سالم در آن امید بست و روابط میان انسانها دگرگون میشود و آنچه میتواند این روابط را صحیح و سالم نگه دارد، ایمان، خداباوری و قائل بودن به این نکته است که جهان حساب و کتابی دارد و ذرهای کار خیر یا شر تأثیر خود را در دنیا و آخرت نشان میدهد. جامعهای که از دین فاصله بگیرد، فساد، فسق، روابط نامشروع و کلاهبرداری مثل آتشی به جان آن میافتد، همانطور که برخی از امتهای پیشین که از دین فاصله گرفتند، به عذاب دچار شدند. جامعه یک روح و پیکر واحد است که اگر آتشی در آن روشن شود، دود آن به چشم همگان خواهد رفت.