“گلبرک بیست وهشتم!”
٭٭٭٭٭
اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّي فِيهِ مِنَ النَّوَافِلِ  وَ أَكْرِمْنِي فِيهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ‏
وَ قَرِّبْ فِيهِ وَسِيلَتِي إِلَيْكَ مِنْ بَيْنِ الْوَسَائِلِ
يَا مَنْ لاَ يَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّين‏.
خدایا، در اين روز به اعمال نافله و مستحباتم، بهره وافر عطا فرما
ودرآن مرا درحاضر نمودن حوزه مسئولیّتم گرامی دار.
 و وسيله مرا ازبين اسباب ها به سوى خودت نزديك ساز،
اى خدايى كه سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد .

اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّي فِيهِ مِنَ النَّوَافِلِ
خدایا، نصیبم را از نوافل زیاد کن،
“نوافل” يعنى نمازهاى مستحبى، كه زياده از واجبات و فرايض است.
هر عمل خوب و مستحبّى كه انجامش واجب و الزامى نباشد و بالاتر از حدّ تكليف الزامى باشد، “نوافل” است.
بهره اىانسان از انجام كارهاى استحبابى و فوق برنامه ، درراستای حفظ بيشتر واجبات و نشان دهنده علاقه و كشش او به طاعات و حسنات است، به نحوى كه حتى خارج از تكليف شرعى واجب، محبّت صالحات، او را به عمل نيك وامى دارد.
 چون ماه رمضان ماه نوافل است ؛ در حدیث قدسی آمده: ” لَا يَزالُ الْعَبْدُ يَتَقَرَّبُ الَىَّ بِالنَّوافِلِ حَتَّى احِبَّهُ فاذَا احْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذى يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذى يَبْصُرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الَّذى يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتى يَبْطِشَ بِها؛ (وسائل الشيعه ج 3 ص 53) هميشه بنده نزديك میشود به من به نوافل، يعنى به طاعات و عبادات نافله، {مثل نماز غير واجب، روزه غير رمضان، قرائت قرآن، تسبيح، ذكر، فكر، توجّه تامّ به مبدأ، معاونت و کمک به فقرا و مساكين و … به خدا تقرب می‌جوید:} تا اینکه من او را دوست می‌دارم و وقتی من دوست او شدم، من گوش، چشم، زبان، دست و پای او می‌شوم پس با من بشنود، ببیند، حرف بزند. ماازخداوند میخواهیم که بما توفیق دهد که از این نوفل خوب بهره بردادی نماییم .
 
وَ أَكْرِمْنِي فِيهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ
مرا در این ماه در تحقُّق درخواستهایم گرامی دار تا به مسائل که در حوزه مسئولیّتم است دست رسی  داشته  باشم.
“مسائل”، تنها مسائل شرعی مراد نیست بلکه تمام وظایفی که انسان باید انجام دهد را شامل می‌شود.

وَ قَرِّبْ فِيهِ وَسِيلَتِي إِلَيْكَ مِنْ بَيْنِ الْوَسَائِلِ
خدایا در بین وسائل،  وسیله ای که من را زودتر به تو می رساند به من نزدیک کن
درمسیرسیروسلوک “قُرب اِلی الله”هدف است ،هدف” وسیله”میخواهد.
“وسيله تقرّب”   چيزى است كه باعث تقرب میشود و يا نتيجه‏اى كه از تقرب حاصل میگردد.
بناءََا”وسيله قرب الی الله”مفهوم بسيار وسيعى دارد كه هر كار نيك و شايسته‏اى را شامل می‏شود، و هر صفت برجسته، در مفهوم آن درج است؛ چرا كه همه اين‌ها موجب قرب پروردگار است.
 جملات  بسيار پر مغزى،  از على عليه السلام در خطبه 110 نهج البلاغهاست که فرمود  : “بهترين وسيله‏اى كه بندگان با آن به درگاه خدا تقرب میجويند، ايمان به خدا، برپا داشتن نماز، اداء زكات، روزه ماه رمضان، حج و عمره، صله رحم، انفاق و بخشش در راه خدا در نهان و آشكار، و تمام اعمال نيكى است كه انسان را از سقوط و پستى نجات مى‏دهد”.
همچنين شفاعت پيامبران و بندگان صالح خدا و مقربان درگاه او- كه طبق صريح آيات قرآن در پيشگاه او پذيرفته می‏شود- يكى دیگر از وسائل تقرب به خداوند است.
 منظور از توسل به مقربان درگاه پروردگار، اين نيست كه انسان چيزى را از پيامبر(ص) يا امام (ع)، مستقلًا تقاضا كند و يا حلّ مشكلى را از او بخواهد، بلكه، غرض آن است كه هماهنگ با برنامه‏ هاى آنها شده و خدارا را به مقام آنان بخوانیم تا خدا هم ،اجازه شفاعت با آنهارا بدهد.

يَا مَنْ لاَ يَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّين‏
ای کسی که سماجت و الحاح بندگان تو را باز نخواهد داشت؛ اگر همه عالم با خدا حرف بزنند؛ خدا را از دیگری غافل نمی‌کند و در آنِ واحد، به همه بندگان توجه دارد.
درسى از خداشناسى ؛
خداوند، نداى همه  را در همه جا ،ازهمه گان وبه هر زبانی که باشد هم  شنواست وهم جواب گواست،
چون خداوند “محدود” نیست.
اين ماهستیم  كه اگر به كارى  پرداختيم، از كارهاى ديگر باز مى مانيم. اگر  به صدايى گوش دادیم، صداهاى ديگر را نمى شنويم. اگر توجّهمان به چيزى جلب شود، از چيزهاى ديگر غافل مى شويم ،زیرا که ما  محدوديم و ناتوان .