احیای شب های قدر (نوزدهم وبیست ویکم) در جامعه امام صادق(ع) با شرکت پرشکوه مؤمنین ومومنات.
شب های باعظمت قدر که آن را خداوندمتعال برتر از هزار ماه بیان فرموده است.
اعمال این شب ها: قرائت دعای افتتاح، سخنرانی، نماز شب قدر ، قرآن بر سرو ودعای پرفیض جوشن کبیر بود.
در برنامه سخنرانی، احیا گران شب قدر به سخنرانی حاج آقای حسینی طلبه ممتاز حوزه وامام جماعت امام بارگاه ایرانی ها و سخنان دلنشین حجة الاسلام و المسلمین استاد محمد جمعه اسدی مدیر حوزه علمیه جامعه امام صادق (ع) و امام جمعه شهر کویته گوش فرا دادند.
استاد با قرائت جمله های از وصیت نامه علی (ع) سخنان اش را آغاز کرد که ذیلاَ ذکر شده است:
امیر المؤمنین(ع) که باب مدینه العلم و سرچشمه فضایل و مناقب و نمونه کامل پیغمبر گرامی اسلام است در آن لحظات آخر عمر هم در تلاش برای تبیین و نشر حقایق اسلام بود. آن حضرت در آخرین لحظات زندگی، وصیتی کرد که برای همیشه تاریخ برای بشریت درس خوب زیستن است. البته وصیت های حضرت، دو جنبه خصوصی و عمومی داشت که در ذیل به آن ها اشاره می کنیم:
خصوصی: که به فرزندان رشیدش مختص است و وصایای عمومی حضرت که برای هدایت رهروان و بلکه برای تمام بشریت است است.
این آن چیزی است که علی پسر ابوطالب (علیه السلام) وصیت میکند: به وحدانیت و یگانگی خدا گواهی میدهد و اقرار میکند که محمد بنده و پیغمبر اوست، خدا او را فرستاده تا دین خود را بر دیگر ادیان پیروز گرداند. همانا نماز، عبادت، حیات و زندگانی من از آن خداست. شریکی برای او نیست، من به این امر شدهام و از تسلیم شدگان اویم.
از خدا بترسید، از خدا بترسید! درباره «قرآن»، نکند دیگران در عمل به قرآن بر شما پیشی گیرند
خدا را، خدا را! درباره «یتیمان»، مبادا گرسنه و بی سرپرست بمانند.
خدا را، خدا را! درباره «همسایگان» خوشرفتاری کنید، پیغمبر آن قدر در مورد همسایه سفارش کرد که ما گمان کردیم می خواهد آن ها را در ارث شریک کند.
آیا این جمله ها را شنیده اید؟ ایا بالای این نکته ها با ژرف نگاه کرده اید؟
اگر من با همسایه ام رفتار حسنه داشته باشم و شما حقوق همسایگی را رعایت کنید، دیگر جامعه فاسد نخواهد شد.
ما که سنگ افتخار پیرو بودن علی (ع) را به سینه میزنیم، شب برایش عزاداری میکنیم، (که باید هم عزاداری کرد) پس جامعه ما چرا علی (ع) گونه نیست؟ در رفتار ما چرا بوی از تعالیم علی (ع) نیست؟ عزاداری بدون درک که معنی ندارد. آنوقت عزاداری ارزش دارد که لز روی علم باشد، ومادام با عمل باشد.
مردم با قرآن چه کرد! کتاب که خداوند فرموده، شفا برای مؤمنین است. همه این ها نشانه این است که عده خیلی کثیر از مسلمانان و جامعه ما دید سطحی به دین و قرآن و مذهب دارد، که سم است مهلک .
