««پرچمداران سواد آموزی ؟!»»
در گذشته نچندان دور، هزاره ها و مردم هزارستان در تمام زمینه های زندگی بخصوص در عرصه سواد آموزی و دانش اندوزی در محرومیت مضاعف دولتی و جغرافیایی به سر می بردند. در چنین فضایی وهم آلود، خاموشی و خمودگی؛ این تنها ملاها، مساجد، منبرها و بیله ها بودند که در ترویج سواد و سواد آموزی میان مردم هزارستان و نیز درحفظ و بقای دین، مذهب و اندیشه ای شیعی این مردم، نقش مهم و اساسی داشته اند. زیرا، هر قریه و آغیل به شکل سنتی داشتن ملّا، مسجد و یا منبر را برای خود و فرزندان شان، لازم و واجب می دانستند. ملّا ها علاوه بر وظیفه ای مهم تبلیغ و ترویج دین و اجرای مراسم های عبادی و مذهبی به ویژه مراسم بسیار مهم و حیاتی عزاداری شهادت سالار شهیدان امام حسین(ع)، نقش ارزشمند معلم را نیز داشته اند که به تعلیم و تربیه ای کودکان قریه های مربوطه خود در حد توان تلاش می کردند.
زیرا، در روزگار سرد و سیاه و سکوت پس از یلغار ویرانگر عبدالرحمان خانی تا سقوط رژیم «آل یحیی»؛ ازیک سو، از«مکتب اسکول» و «آموزش مدرن»، در بسیاری از مناطق هزارستان خبری نبود؛ از سوی دیگر؛ درب اکثریت مؤسسه های آموزشی کشور به روی فرزندان هزاره، عملاً بسته بود!؟ کم نیست کسانیکه برای ادامه تحصیلات فرزندان شان در آن دوران تلخ و تاریک، با انکار«هویت هزارگی» خویش و با صرف هزینه های گزاف برای فرزندان شان «تذکره» تاجیک میگرفتند، تا فرزندان شان زیر چتری از هویت جعلی، شانس ادامه تحصیل در یکی از مراکز آموزشی کشور را، این گونه بدست آورد؟؟.
در چنین شرایطی، این تنها مکتب خانه ها و ملاها بودند که سواد ابتدایی را به بچه های «خان و غریب» به صورت یک سانی یاد می دادند و برای تحصیلات عالی؛ این تنها مدارس دینی و حوزه های علمیه بودند که در داخل و خارج کشور، طلبه های هزاره ها را پذیرش میکردند، برای همین معدود باسوادان هزاره ها در گذشته های نچندان دورتنها همین آخوند ها و ملا ها بوده اند.
«امروزه؟!»
بدون شک؛ در میان روشنفکران و اساتید امروزه مردم هزاره، در موسسه های آموزشی کنونی سراسر کشور، کمتر کسی پیدا میشود که سابقه طلبه گی نداشته باشد. زیرا، اکثریت مطلق اساتید، روشنفکران، کارمندان دولت و با سواد کنونی مردم هزاره، آغاز تحصیلات شان را تا نیمه راه، طلبه بوده اند. اساساً در میان مردم هزارستان و هزاره ها، این تنها ملاهای کم سواد اما صادق مکتب خانه ها بودند، که با همان اندوخته های علمی ناچیز خویش، «پرچم سوادآموزی» را بر دوش کشیدند و نگذاشتند که «شمع» نیمه جان دانش در میان این قوم سرخورده و مایوس و عقب نگه داشته شده، خاموش گردد؟؟ بنابراین؛ بدون تردید، آخوند ها و ملا های مکتب خانه ها در گذشته نچندان دور هزارستان،«پرچم داران سوادآموزی» بوده اند که کسی را توان انکار این واقعیت نیست؟!
در گذشته نچندان دور، هزاره ها و مردم هزارستان در تمام زمینه های زندگی بخصوص در عرصه سواد آموزی و دانش اندوزی در محرومیت مضاعف دولتی و جغرافیایی به سر می بردند. در چنین فضایی وهم آلود، خاموشی و خمودگی؛ این تنها ملاها، مساجد، منبرها و بیله ها بودند که در ترویج سواد و سواد آموزی میان مردم هزارستان و نیز درحفظ و بقای دین، مذهب و اندیشه ای شیعی این مردم، نقش مهم و اساسی داشته اند. زیرا، هر قریه و آغیل به شکل سنتی داشتن ملّا، مسجد و یا منبر را برای خود و فرزندان شان، لازم و واجب می دانستند. ملّا ها علاوه بر وظیفه ای مهم تبلیغ و ترویج دین و اجرای مراسم های عبادی و مذهبی به ویژه مراسم بسیار مهم و حیاتی عزاداری شهادت سالار شهیدان امام حسین(ع)، نقش ارزشمند معلم را نیز داشته اند که به تعلیم و تربیه ای کودکان قریه های مربوطه خود در حد توان تلاش می کردند.
زیرا، در روزگار سرد و سیاه و سکوت پس از یلغار ویرانگر عبدالرحمان خانی تا سقوط رژیم «آل یحیی»؛ ازیک سو، از«مکتب اسکول» و «آموزش مدرن»، در بسیاری از مناطق هزارستان خبری نبود؛ از سوی دیگر؛ درب اکثریت مؤسسه های آموزشی کشور به روی فرزندان هزاره، عملاً بسته بود!؟ کم نیست کسانیکه برای ادامه تحصیلات فرزندان شان در آن دوران تلخ و تاریک، با انکار«هویت هزارگی» خویش و با صرف هزینه های گزاف برای فرزندان شان «تذکره» تاجیک میگرفتند، تا فرزندان شان زیر چتری از هویت جعلی، شانس ادامه تحصیل در یکی از مراکز آموزشی کشور را، این گونه بدست آورد؟؟.
در چنین شرایطی، این تنها مکتب خانه ها و ملاها بودند که سواد ابتدایی را به بچه های «خان و غریب» به صورت یک سانی یاد می دادند و برای تحصیلات عالی؛ این تنها مدارس دینی و حوزه های علمیه بودند که در داخل و خارج کشور، طلبه های هزاره ها را پذیرش میکردند، برای همین معدود باسوادان هزاره ها در گذشته های نچندان دورتنها همین آخوند ها و ملا ها بوده اند.
«امروزه؟!»
بدون شک؛ در میان روشنفکران و اساتید امروزه مردم هزاره، در موسسه های آموزشی کنونی سراسر کشور، کمتر کسی پیدا میشود که سابقه طلبه گی نداشته باشد. زیرا، اکثریت مطلق اساتید، روشنفکران، کارمندان دولت و با سواد کنونی مردم هزاره، آغاز تحصیلات شان را تا نیمه راه، طلبه بوده اند. اساساً در میان مردم هزارستان و هزاره ها، این تنها ملاهای کم سواد اما صادق مکتب خانه ها بودند، که با همان اندوخته های علمی ناچیز خویش، «پرچم سوادآموزی» را بر دوش کشیدند و نگذاشتند که «شمع» نیمه جان دانش در میان این قوم سرخورده و مایوس و عقب نگه داشته شده، خاموش گردد؟؟ بنابراین؛ بدون تردید، آخوند ها و ملا های مکتب خانه ها در گذشته نچندان دور هزارستان،«پرچم داران سوادآموزی» بوده اند که کسی را توان انکار این واقعیت نیست؟!
در گذشته نچندان دور، هزاره ها و مردم هزارستان در تمام زمینه های زندگی بخصوص در عرصه سواد آموزی و دانش اندوزی در محرومیت مضاعف دولتی و جغرافیایی به سر می بردند. در چنین فضایی وهم آلود، خاموشی و خمودگی؛ این تنها ملاها، مساجد، منبرها و بیله ها بودند که در ترویج سواد و سواد آموزی میان مردم هزارستان و نیز درحفظ و بقای دین، مذهب و اندیشه ای شیعی این مردم، نقش مهم و اساسی داشته اند. زیرا، هر قریه و آغیل به شکل سنتی داشتن ملّا، مسجد و یا منبر را برای خود و فرزندان شان، لازم و واجب می دانستند. ملّا ها علاوه بر وظیفه ای مهم تبلیغ و ترویج دین و اجرای مراسم های عبادی و مذهبی به ویژه مراسم بسیار مهم و حیاتی عزاداری شهادت سالار شهیدان امام حسین(ع)، نقش ارزشمند معلم را نیز داشته اند که به تعلیم و تربیه ای کودکان قریه های مربوطه خود در حد توان تلاش می کردند.
زیرا، در روزگار سرد و سیاه و سکوت پس از یلغار ویرانگر عبدالرحمان خانی تا سقوط رژیم «آل یحیی»؛ ازیک سو، از«مکتب اسکول» و «آموزش مدرن»، در بسیاری از مناطق هزارستان خبری نبود؛ از سوی دیگر؛ درب اکثریت مؤسسه های آموزشی کشور به روی فرزندان هزاره، عملاً بسته بود!؟ کم نیست کسانیکه برای ادامه تحصیلات فرزندان شان در آن دوران تلخ و تاریک، با انکار«هویت هزارگی» خویش و با صرف هزینه های گزاف برای فرزندان شان «تذکره» تاجیک میگرفتند، تا فرزندان شان زیر چتری از هویت جعلی، شانس ادامه تحصیل در یکی از مراکز آموزشی کشور را، این گونه بدست آورد؟؟.
در چنین شرایطی، این تنها مکتب خانه ها و ملاها بودند که سواد ابتدایی را به بچه های «خان و غریب» به صورت یک سانی یاد می دادند و برای تحصیلات عالی؛ این تنها مدارس دینی و حوزه های علمیه بودند که در داخل و خارج کشور، طلبه های هزاره ها را پذیرش میکردند، برای همین معدود باسوادان هزاره ها در گذشته های نچندان دورتنها همین آخوند ها و ملا ها بوده اند.
«امروزه؟!»
بدون شک؛ در میان روشنفکران و اساتید امروزه مردم هزاره، در موسسه های آموزشی کنونی سراسر کشور، کمتر کسی پیدا میشود که سابقه طلبه گی نداشته باشد. زیرا، اکثریت مطلق اساتید، روشنفکران، کارمندان دولت و با سواد کنونی مردم هزاره، آغاز تحصیلات شان را تا نیمه راه، طلبه بوده اند. اساساً در میان مردم هزارستان و هزاره ها، این تنها ملاهای کم سواد اما صادق مکتب خانه ها بودند، که با همان اندوخته های علمی ناچیز خویش، «پرچم سوادآموزی» را بر دوش کشیدند و نگذاشتند که «شمع» نیمه جان دانش در میان این قوم سرخورده و مایوس و عقب نگه داشته شده، خاموش گردد؟؟ بنابراین؛ بدون تردید، آخوند ها و ملا های مکتب خانه ها در گذشته نچندان دور هزارستان،«پرچم داران سوادآموزی» بوده اند که کسی را توان انکار این واقعیت نیست؟!
