ولادت شکافنده ای دانش های نبوی، بنیانگذار دانشگاه عظیم علوی بر همگان مبارکباد.
حقیر را پیش از این، عادت بر آن بود که در مناسبت ها دست به قلم شده و مختصری در مورد آن مناسبت بخصوص بنگارم و در فضایی مجازی به دست نشر بسپارم تا شاید همگان را فایده افتد. اما، با کمال تأسف این بار به دلیل گرفتاری از این عادت حسنه بازماندم و حال از 
جناب عبدالله نظری «شاری» جهانی سپاس که کوتاه، گویا و مختصر به زندگی امام باقر (ع) پرداخته اند. با اجازه این عزیز «نشر» گردید.
مروری کوتاه بر زندگی امام محمد باقر (ع)
امام محمد باقر (ع)، پنجمين امام شيعیان، در روز جمعه، اول رجب سال 57 هجري ديده به جهان گشود.
پدر گرامي ايشان امام سجاد (ع) و مادر بزرگوارش فاطمه دختر امام حسن بود. به اين جهت ايشان را علوی‍ٓين و هاشمیين (علوي و هاشمي از دو سو) خوانده اند. نام مبارك ايشان محمد و كنيه اش “ابوجعفر” است و داراي 4 لقب مشهور مي باشند. مشهورترين لقب ايشان “باقرالعلوم” (شکافنده‌ی دانش‌ها) است كه پيشتر رسول خدا (ص) در حديث جابر، بر ايشان نهاده اند.
3 ساله بود كه واقعه عاشورا اتفاق افتاد و در آن حضور داشت. 38 سال در كنار امامت پدر عزيزش امام سجاد (ع) بود و با شهادت ايشان در سال 95 هجري دوران امامت ايشان آغاز شد . اين دوران به گواهي امام صادق (ع) نوزده سال و دو ماه ادامه يافت و با حكمراني پنج تن از خلفاي اموي هم زمان بود . از حضرت باقر (ع) برخورد سياسي عمومي با خلفاي هم عصرشان گزارش نشده اما هر گاه فرصت را مناسب مي ديد حكومت غاصبانه‌ی آنان را نفي مي كرد . هشام ابتدا مدتي امام را زنداني كرد اما به دليل تمايل زندانيان به امام و ترس حكومت از شكل گيري قيام، ناگزير به آزاد كردن حضرت و برگرداندن ايشان به مدينه شد .
در آن وضعيت سياسي و اجتماعی، مهم ترين سلاح امام، تعليم و تربيت شاگردان و پرورش فقيهان و دانشمنداني بود كه بتوانند مبيّن و مبلّغ آراي اهل بيت علیهم‌السلام در جامعه اسلامي باشند. آن حضرت از فترت پیش آمده‌ی انتقال قدرت از بنی امیه به بنی عباس، کمال استفاده را نمود و با تعلیم شاگردان و تربیت عالمان، حوزه‌ی فقه شیعی را پایه گزاری و تأسیس نمود.
هم‌چنين آن حضرت به مناظره با مخالفان و سران اديان و مذاهب گوناگون پرداخت كه به اثبات اسلام و امامت ايشان و رويارويي با حکومت منتج شد و پايه گذار “نهضت علمي جعفري امام صادق (ع)” گشت. سرانجام آن امام مظلوم در اثر دسيسه “هشام بن عبدالملك” مسموم شد و به روز هفتم ذي الحجه از سال 114 هجري در سن 57 سالگي چشم از جهان فروبست و در بقيع به خاك سپرده شد. امام باقر(ع) علاوه بر علم عظيم الهي و حلم بي نظير، داراي سجاياي اخلاقي والا و بی‌مانند بسیاری بود.
