یا علی هنوزم، مِهر تو مُعجزه می کند!
یا علی هنوزم، عشق تو افسونگر قوم مظلوم من است!
یا علی هنوزم، نام تو نیروبخش همدیاران ستم سوز من است!
یا علی هنوزم مادران قوم من با نجوای «یاعلی» پستان به دهان کودکان شان می نهند!
یا علی هنوزم، پدران ریسمان بدوش قوم من با زمزمه ای «یاعلی» از جا بر می خیزند!
یا علی هنوزم، پیرمردان عشیره ای من با توان «یاعلی» بر عصای ناتوانی تکیه می دهند!
یا علی هنوزم، جوانان فداکار این مردم، سلاح استقامت شان را به تأسی تو بر دوش دارند!
یا علی هنوزم، محبت توست که مردم مرا مبغوض و مغضوب عالم و آدم قرار داده است!
یا علی هنوزم، تاریک دلان وادی تعصب، مردان قبیله ام را سبوعانه سر می برند!؟
یا علی هنوزم، قوم خسته ای من با نام تو نیرو می گیرند و نهال امید شان بارور میشود!
یا علی هنوزم، با یاد توست که گامهای حق خواهی شان را، استوارتر از پیش برمیدارند!
یا علی هنوزم، اندیشه ای عدالت خواهی توست که مقاومت «بابای قوم» مرا در دیار ستمستان من، رنگ و بوی ابدیت بخشیده است!
یا علی هنوزم، این مردم عاشق، با نام تو شاهد شهادت را عاشقانه به بَر و شراب مِهر تو را مشتاقانه از جام مرگ سر می کشند! اما، انکار محبت تو و ترک اندیشه ات، با خفت و خواری هرگز! چه بگویم عشق تو«همزاد» من است؛ زیرا، با «ژن» و «خون» من آمیخته است! مِهر تو«سرشت» من است، چون مرام تو با نام قوم من(هزاره)بگونه انفکاک ناپذیری بهم آمیخته است!

««پس این افتخار من و قوم من است که مدال دوستی ات را برای همیش بر گردن داریم! »»

مصطفی خرّمی
12 / 2 / 94