««هزاره ها و توطئه های رنگین و سنگین!؟»»

مردم صلح خواه، تمدن پذیر و دانش پرور هزاره از گذشته های دور تا کنون بارها ثابت کرده اند که هرگز خواهان جنگ، نزاع و درگیری با همسایه گان خویش نبوده و همواره خواهان همزیستی مسالمت آمیز بوده اند. زیرا، هزاره ها خود بارها قربانی جنگ ها و درگیری ها بوده و مزه تلخ آن را با جان خویش به سختی چشیده اند. شوربختانه، این مردم صلح دوست بارها کشتارهای فجیع، نسل کشی ها، آوارگی، بردگی و… با تلخی تمام تجربه نموده اند! تنها در یک مورد، بیش از 62% این مردم بدست جلادان حکومت فاشیستی عبدالرحمان خانی قربانی شدند و آنهای که ظاهراً جان سالم بدر بردند، به کشور های همسایه پناهنده و برخی از ایشان به مرور در میان مردم ساکن آن مناطق محو شدند و پاره ای از ایشان همانند «مردم هزاره پاکستان» تا کنون ساختار و نام قومی خویش را بر خود حفظ کرده اند.

««زیستگاه های با محدودیت زندان!؟»»
متأسفانه دیر زمانیست که هزاره های آن سوی خط دیورند به «قرقه» تروریستان به ظاهر مذهبی بدل گشته و سالهاست که از ایشان قربانی میگیرند. جای تردید نیست که تغیر رویکرد تروریستان از «شیعه کشی» به «هزاره کشی» در واقع توطئه پیچیده ای بود که از سوی حامیان و بانیان تروریستان طرح ریزی و اجرایی گردید، تا مردم هزاره را به واکنش واداشته و به نوعی فریب شان دهند تا دست به عکس العمل زده و ایشان نیز به ترور همشهری های سنی خویش دست زنند. اما، خوشبختانه مردم فهیم و دوراندیش هزاره پاکستان به نیکی به راز این توطئه شوم پی برده و با بردباری و مبارزه نرم و تظاهرات مدنی این توطئه شوم را ناکام گذاشته و بدین سان ضمن اثبات حقانیت و مظلومیت خویش به جهانیان، در واقع پیروز اصلی این میدان برآمدند.
اکنون در پی یک وقفه نسبتاً طولانی، کشتار هزاره ها همزمان با ترور پتان ها در کویته و اطراف آن از سر گرفته شده و ظاهراً هدف از طرح و توطئه تازه این بوده است که این بار جنگ قومی و خانه جنگی را در «شهر کویته» به راه اندازند که در صورت موفقیت به معنای حذف هزاره ها از صحنه سیاسی و اجتماعی جامعه پاکستان خواهد بود. به خصوص که هزاره های این شهر در دو منطقه به شدت محدود و محصور قرار داشته نه «دست ستیز دارند و نه پای گریز!؟» زیرا، زیستگاه این مردم در دو منطقه هزاره نشین در کویته خود به دو «زندان بسیار بزرگ» تبدیل گردیده که هزاره های ستمدیده به سختی و در حالت محاصره کامل روزگاری سختی را سپری میکنند و چنانچه از این محدوده پا فراتر نهاده و برای امرار معاش به بازار گام گذارند هر روزه تعدادی از ایشان قربانی گردیده و به شهادت می رسند.

««تکرار توطئه در سرزمین مادری!؟»»
ربوده شدن یک موتر از مردم صلح دوست و دانش پرور هزاره های جاغوری و از منطقه غیور و شجاع مردم «دامرده گلزار» در میان منطقه اوغان نشین رسنه و در مسیر دامرده، خود حاکی از یک توطئه شومی دیگری است، که این بار در «سرزمین مادری» و در جنوبی ترین نقطه «هزارستان» اتفاق افتاده است!؟ به نظر میرسد، این حادثه تلخ و ناگوار یک «آدم ربایی» معمولی نیست، بلکه یک «طرح و توطئه» شوم و پیچیده ای دیگری است که این بار هزاره های اصلی در سرزمین مادری را، هدف گرفته و هزاره های صلح دوست و مسالمت جو را به سوی یک جنگ و درگیری ویرانگر قومی سوق داده و می خواهند این بار از طریق ایجاد جنگهای قومی نتیجه دلخواه خود را در منطقه مشهور و بسیار مهم جاغوری بدست آورند.
در اینکه مردم صلح دوست جاغوری و مردم غیور «دامرده گلزار» مورد ستم آشکار قرار گرفته و حق دارند که خواهان اجرایی عدالت باشند، جای کمترین شک و تردیدی نیست. اما، باید به یاد داشت که جنگ، درگیری و نزاع به نفع هیچ طرف نبوده و نیست؛ زیرا، ایجاد درگیری و جنگ قومی با پیآمدهای ناگوار، ویرانگر و غیرقابل کنترل آن، درست همان چیزیست که بانیان این توطئه شوم می خواهند!؟

««نتیجه»»
بنابراین، باید با صبر، بردباری و دور اندیشی و تنها از راه های مسالمت آمیز خواهان حل و فصل این قضیه گردیده و از راه های مشروع و قانونی خواهان محاکمه و جزا و سزایی عاملان این آدم ربایی گردید. درست آن است با خردگرایی معقول و منطقی اندیشیده و با درایت، کاردانی و آگاهی از بروز فاجعه های بعدی جلوگیری نماییم و با عملکرد درست و صحیح این «توطئه سنگین و رنگین» تروریستان و بانیان شرّ طلب شان را عقیم گذاشته و با تصمیم های شتابزده و ناپخته خدایی ناخواسته کاری نکنیم که در آخر «هم زیده شویم و هم پورده!؟» .

 مصطفی خرّمی
22 / 3 / 94