هوالمصور
السلام علیک یا علی بن موسی الرضا
سلام به آقای خوبم، سلام به مولای عزیزم، سلام به امام رئوف و مهربانم، سلام به خورشید تابان خراسان، سلام به گنبد طلاییت، سلام به کبوترهای حرمت و سلام به زائرهای عاشقت.
قلم را روی کاغذ نهادم تا شاید این بار قلم روی آن حرکت کند و خودش حرف های دل مرا به امام رضا بنویسد. هزاران بار نوشتم، هزاران بار گفتم، اما باز نشد. نتوانستم به قولی که به تو دادم وفا کنم، بگو چه کار کنم، کجای کارم اشتباه است .
هر وقت حاجتی دارم قلبم مهمان حرمت میشود آن قدر دخیل می بندم تا حاجتم روا شود.
غریب یعنی دور از وطن، دور از خانه …{ غریب از ریشه غ رب ، بر وزن فعیل به معنای دور است}.
هنگامی که مسلم وارد کوفه شد غریب بود، امام حسین در کربلا غریب بود و اما شما آقای من که غریب خراسان هستی .
لحظه های آخر منتظر دیدن عزیز دلت بودی، چقدر زیبا نام جوادت را می بردی. وقتی سرت بر روی پایش بود چقدر آرام بودی، دست های گرم جوادت، وجود تو را روشن کرد با نگاهت فهماندی وقت رفتن و جدایی است. چه لحظه ای بود وداع آخرت.
ساده تربگویم یا امام رضا اگر در نامه ی این حقیر خطایی دیدی خودت عفو کن. این نامه را نوشتم چون دلم برای دیدن حرمت پر می زند، چقدر دلم می خواهد این روزها خراسان میبودم، کنار پنجره فولادت تا صبح ذکر رضا میگرفتم.
هر نامه جوابی دارد من هم منتظر جوابت هستم تا انشاالله مرا به عنوان خادمت قبول کنی.
حاجی علی رامیز
