اَلنّاسُ كَالشَّجَرِ شَرابُهُ واحِدٌ وَثَمَرُهُ مُختَلِفٌ. (حضرت علی علیه السلام)
حقیقتا که انسانها همانند درخت می مانند، که از یک سرچشمه آب می خورد واز یک خاک رشت می نماید، اما شاخ و برگ ومیوه هایش رنگا رنگ و مختلف می باشد.
چنانچه امیرمؤمنان حضرت علی (ع) به این مسئله اشاره فرموده اند : « مردم همانند درختانی اند كه آبشان يكى است و ميوه هايشان گوناگون.» (غررالحكم، ج2، ص136، ح 2097) به راستی، بنی آدمی که بوی از انسانیت و آدمیت برده باشند، در هرگوشه و کناری که زندگی نمایند، اعضای یکدیگرند و بهر دردی که مبتلا شوند تمام اعضایی بدن شان را تب گرفته و بدرد می آورند.
رگهای بریده شده ای هفت انسان مظلوم، بدست انسان نماهای حیوان صفت، که در میان آنها کودک نُه (9) ساله نیز بود، نه تنها مردم و ملت هزاره را بیدار ساخت بلکه در قدم اول تمام ملت افغانستان را، در گوشه، گوشه ای آن کشور، بیدار ساخته و برای عدالت خواهی قیام را آغاز کردند، بلکه دنیای انسانیت را تکان داده ومجبور ساخت تا در مقابل عضوی درد دیده ورنج کشیده ای، انسانیت، که درولسوالی ارغنداب ولایت زابل، گردن زده شدند، و برای همیشه زندگی اش خاتمه یافتند، صدای عدالت خواهی و نسل کشی را در سراسر دنیا، با گلو های بریده ای شهدای زابل، مخصوصا دختری کوچک بنام (شکریه تبسم) یک جا و هم صدا فریاد بزنند.!
و روز قبل تظاهرات از ولایت غزنی، آغاز وبا بدوش کشیدن پیکر هفت شهید مظلوم از قوم شیعه ای هزاره، مربوطه منطقه ای دهمرده ولسوالی جاغوری، بسوی کابل حرکت کرده وروز گذشته را درآنجا، مقابل ارگ ریاست جمهوری، تظاهرات نموده و خواهان دستگیری عاملین این جنایت از دولت وحدت ملی افغانستان شدند.
اما امروز نه تنها در افغانستان بلکه درگوشه گوشه ای عالم صدای فریاد (شکریه تبسم ) بلند شد، همه با هم فریاد توقف نسل کشی، و بر قراری امنیت در منطقه را از حکومت وحدت ملی، کابل خواستارشدند.
تظاهرات های که امروز بر گزاربود، در اقصی نقاط جهان، و همچنان در ولایات مختلف افغانستان ادامه داشتند.
فریاد حق خواهی برای رگهای بریده ای شکریه تبسم، پدر ومادر ودیگرهم سفرانش، اکنون در ولایت های مثل: ننگرهار، دایکندی، هرات، مزارشریف، جوزجان، برپا بودند، معترضان در قبال بی توجهی حکومت نسبت به تأمینی امنیت شهروندان شعارهای را سرمیدانند و خواهان اجرای عدالت در باره قتل شهدای مظلوم زابل می باشند.
همچنان بیرون از مرزهای افغانستان در کشورهای همچون پاکستان، هند، اندونزیا، کالفرنیا، و همچنان در امریکا امروز انسانهای که برای انسان بودن و عدالت و خواهی، فریاد میزنند، صدای گلوی بریده شده ای شکریه وهم سفرانش را بلند نمودند واز حکومت افغانستان خواستاری انتقام گیری از قاتلان (تبسم) و شهدای دیگر سانحه ای زابل شدند
