««مصیبت اعظم!؟»»

٭٭٭٭٭٭٭

تردیدی وجود ندارد که وفات پیامبر اعظم اسلام، عظیم ترین مصیبت در تاریخ اسلام به شمار می رود. فقدان این بزرگ مرد تاریخ بشریت، نه تنها مسلمانان و دین اسلام نوپا را، از فیض وجود این پیام آور مهربان الهی برای همیش محروم نمود؛ بلکه، پیآمدهای بسیار ویرانگری برای مسلمانان نو دین، در پی داشت که کمر اسلام خمید و هرگز از اثرات مرگبار آن راست نگردید. هنوز بدن مبارک حضرت غسل نداده شده بود که «کودتایی سفید سقیفه»، در غیبت امام منصوص(امام علی(ع))، شکل گرفت و انحرافی عظیمی در تاریخ اسلام ترسیم گردید، که در فراخنایی تاریخ اسلام نقش ابدی یافت. «امت واحده» هزار پاره گردید و فرقه های بسیاری شکل گرفت. هرکس مهر «فرقه ناجیه» را تنها مناسب جبین فرقه و مذهب خود یافته و دیگر فرقه و مذاهب را تکفیر، طرد و لعن نمودند! خنجر های کین از نیام کشیده شد و از کشته های همدیگر، پشته ها ساختند!؟ این روند دردناک و جانسوز هنوز ادامه دارد، گویا به این زودی ها، علاج پذیر نیست که نیست!؟ انگار که با رفتن پیام آور مهر و محبت و الفت؛ هرآنچه برادری و برابری و یک رنگی بود، از میان مسلمان نماهای بازمانده رخت بربست!!؟

٭٭٭٭٭٭٭٭

««سبط اکبر!»»

٭٭٭٭

پس از شهادت امام عدالت خواهان جهان(امام علی)، با فرزند ارشدش امام حسن مجتبی(ع) بیعت گردید، دیری نگذشت که در مصاف با معاویه اموی وی را تنها گذاشتند. کار به صلح تحمیلی انجامید و سردار تنهای علوی، ناچار قدرت را به زاده بوسفیان اموی واگذار نمود و خود به شهر پیامبر برگشت. انگار برای زاده بو سفیان (معاویه)، بدست آوری حاکمیت، کافی نبود، زیرا، وی میخواست آنرا در نسل بعد خودش ماندگاری بخشد! لذا، در سدد برآمد که «خلافت اسلامی» را به «سلطنت موروثی» تبدیل نماید. ٭٭٭٭ بر اساس معاهده نوشته شده میان امام حسن و معاویه قرار بر آن بود که معاویه حق واگذاری خلافت به کس دیگر را نداشته باشد و باید بعد از خودش آن را به امام حسن بازگرداند. حال، برای معاویه امکان نداشت که با وجود امام حسن(ع) خلاف معاهده عمل نموده بدون درد سر از خلق الله، برای یزید به عنوان ولیعهد بیعت ستانده شود. توطئه قتل عملی گردید و قاتل خاموش و مؤثر معاویه (عسل مسموم) بی سر و صدا، به خانه امام راه یافت و این گونه سردار محروم علوی مسموم و با دردناک ترین وضعی به شهادت رسید. تا راه برای خلافت یزید فرزند معاویه اموی باز گردد. گماشتگان جیره خوار بنی امیه، در شهر پیامبر تابوت «سبط اکبر» اش را سنگ باران و تیر باران کردند، تا مبادا جسد «نواسه» در کنار آرامگاه «پدر بزرگ» آرام گیرد. برادر ماتم زده (امام حسین)با چشمان اشک بار به ناچار راه کج کرده و جسد مبارک سبط اکبر را در «قبرستان بقیع» به خاک سپردند، تا مبادا خونی در پی این لجاجت گستاخانه اموی، پای تابوت برادر کریم اش، ریخته شود!؟ . ٭٭٭٭٭

مصطفی خرّمی

بیست هشتم صفر۱۴۴۲

۲۵ میزان ۹۹