امام حسين عليه السلام در سوم ماه شعبان سال شصتم هجري به مکه وارد شده بودند و در بقيه آن ماه و ماه رمضان و شوال و ذي القعده در مکه حضور داشتند.
در اين مدت جمعي از شيعيان حجاز و بصره نزد ايشان جمع شدند و چون ماه ذي الحجه رسيد حضرت احرام به حج بستند.
روز هشتم ذى الحجة ، روز ترويه ، عمرو بن سعيد بن العاص با جماعت بسياري به بهانه حج به مکه آمدند اما در واقع از جانب يزيد مأمور بودند آن حضرت را گرفته نزد يزيد برند يا ايشان را به قتل برسانند.
پس امام به جهت حفظ جان خويش و حريم کعبه از يک سو و به انجام رساندن رسالت خود از سوى ديگر، با تبديل حج خود به عمره به سوى کوفه حرکت کرده و ضمن خطبه اى بعد از حمد و سپاس الهى و درود بر رسول اکرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود:
مرگ را بر انسان همچو گردنبند بر گردن دختران مقدر نموده اند؛ چقدر مشتاق ديدار اجداد خود، چون شوق يعقوب به ديدار يوسف هستم ! براى من شهادتگاهى را برگزيده اند؛ گويا گرگ هاى دشت نواويس و کربلا را مى بينم که بند بند پيکرم را جدا کرده و مشک ها و شکمبه هاى خالى خود را از آن انباشته مى کنند.
از تقدير الهى گريزى نيست؛ خشنودى خدا، خرسندى ما خاندان پيامبر است ؛ بر بلاى او شکيباييم که خداوند پاداش صبر پيشگان را براى ما عطا مى کند.
آري. اينگونه است که 72 پروانه مى روند تا با آخرين توانهاى خود بر گرد شمع وجود حسين (ع) خاموش و بى اواز بسوزند و با اين خاموشى ، ماندگارترين سرود سبز ماندن و سرخ رفتن را بر بلندترين گلدسته قبه ازادگى بسرايند.
فداكارترين سپاه تاريخ سازماندهى مى شود و مى رود تا خونين ترين و شگفت اورترين اسوه را در عرصه حقيقت به نمايش بگذارد، اين سپاه مجهزترين سپاه تاريخ است چون ايمان پربارترين ره توشه اين اعزاميان است.
اين خدا باوران و امام شناسان ، تمام پل هاى وابستگى را اعم از مال ، خانواده ، آينده زندگى و موقعيت اجتماعى را خراب كرده و خود را براى گذشتن از پل صراط و براى رسيدن به آيندهاى پايدار و زندگى و موقعيت ماندگار مهيا كرده اند.
از كعبه رو به كر بلا ميكند حسين
و آنجا دوباره كعبه بنا ميكند حسين
گر ساخته است خانه اى از سنگ و گل خليل
آنجا بناز خون خدا ميكند حسين
التماس دعا
حاجی علی رامیز