آنروز که خبر غم انگیز شهادت جانسوز «شکریه تبسم» و یاران مظلوم اش را نخستین بار در سایت «بی بی سی» دیدم و فراخوان «برنامه انتقال جنازه های شهدا به کابل را نشر کردیم»، هرگز تصور نمی کردم که چنین طرحی، آن هم در کشور مثل وطن خرابستان ما، با آن همه تاریخ تاریک پر از تهدید و تخویف و فساد و نفاق و تعصب و… عملی باشد. اما، میتوان گفت: بدون شک «فیس بوک» معجزه کرد و چنین طرح آرمانی به مرحله عمل درآمد آنهم با وجود تلاش های مخالفان؛ اما، مردم غیورما تمام تهدیدها، تخویف ها و خطرهای احتمالی را به جان خریده و به سیل مشتاقان شهدا پیوستند و این شهدا را تا کابل همراهی کردند.

اجرایی برنامه شام غریبان در مصلی شهید مزاری در زیر باران و در سرمای استخوان سوز کابل و تشییع این پیکرهای پاک با نظم و انضباط کامل به سوی ارگ و… با شرکت تمام هموطنان از تمام اقشار و اقوام به صورت بسیار گسترده و میلیونی چشم جهانیان را خیره کرد و برای کسی باورپذیر نبود که در کشوری این گونه پر از فساد و نفاق و تعصب و… خون شهیدانی مظلومی آن هم از یک قوم خاص(هزاره ها) این گونه معجزه کند و بدین صورت میلیونی مردم را گردهم آورد!؟

پس از «انتحار سیاسی محقق پالوان» در مجلس مشورتی داخل ارگ ریاست جمهوری، به یک باره زمامداران اوغان ارگ نشین، جانی دوباره یافته و از موضع قدرت وارد شدند، به گونه ای که خواسته های برحق و مشروع مردم را با «ماسمالی»، لوس نموده و نادیده گرفتند. این نادیده انگاری به صورتی آشکار اتفاق افتاد که رسانه ها تیتر زدند: «تظاهرات مردمی بدون نتیجه مشخص پس از نیمه شب پایان یافت؟؟» دوستی به شدت از این مسأله ناراحت و ناامید شده بود و حتی به فحش و ناسزا روی آورده و میگفت: تمام تلاش های مردم هدر رفت و مردم به اهداف و خواسته های خود نرسیدند و…!؟؟

گرچه به ظاهر این گونه شد، بخصوص پس از آن برخورد خشن و هتاکانه «حاج پالوان»، جمعی «شُل» شدند و جماعتی هم «شَل» !؟؟ انگار مردم به خواسته های خود نرسیدند!؟ گویا که این همه تلاش بی نتیجه بوده و جنازه های پاره پاره شهدا به قول پالوان واقعا «گوشت قربانی» بوده است و…؟؟؟ من اما، با وجود اینکه با این دوست دردمند همدلی و همراهی کردم؛ ولی، بر خلاف «ناامیدی» ایشان به شدت به آینده امیدوار گشتم! زیرا: پیآمد شورانگیز و حیات بخش این «جنبش عدالت خواهی» آنقدرعظیم و بزرگ اند که تا کنون در تاریخ تاریک و سیاه و پر از ظلم و بیداد کشور خرابستان ما سابقه نداشته است.

1) همین اندازه که این کشتار فجیع این بار با اشک و ناله تنها به گورستان ختم نشد، خودش ثمره بسیار بزرگی است. بویژه که از یک سو؛ تروریستان آدم خوار و خونریز را ناامید نموده و ازسوی دیگر؛ حامیان ارگ نشین را به چالش کشاند که اگر نمی توانند امنیت شهروندان عادی را تأمین کنند؛ پس برای چه «ارگ نشین» شده اند؟؟ بهتر همان که بروند کنار تا خادمان حقیقی مردم زمامدار این خرابستان گردند.

2) ایجاد وحدت و همدلی میان اقشار و اقوام مخلتف سراسر کشور و تظاهرات اقوام گوناگون در شهرهای مختلف به حمایت از قربانیان مظلوم هزاره، با شعارهای «ما همه هزاره ایم و ما همه شکریه ایم و…» یکی از نتایج پربار این طرح بود. شعارهای که حاکی از این است که دیگر هزاره بودن نه تنها در کشور«جرم» نیست؛ بلکه، تمام اقوام با هم برادر این پاره ای رنجدیده از پیکره زخمی وطن(هزاره ها) را از خود و تن و جان خود میدانند. بدون شک، چنین پنداری، هم برای هموطنان و هم برای «هزاره های» مظلوم آینده ای روشنی را نوید میدهد. مسلما چنین «پنداری» «پیاآمدی» کمی نیست.

3) ایجاد تظاهرات زنجیره ای به حمایت از «جنبش عدالت خواهی شکریه تبسم» در کشورها و شهرهای سراسر جهان که تا کنون همچنان ادامه دارد، خود گویای «دستآورد» عظیم و کم سابقه است.

4) موج جهانی «جنبش عدالت خواهی تبسم» به حمایت از هزاره ها رنجدیده که تا کنون هزاران بار حوادث و نسل کشی های نابودگری را از سر گزرانده اند، به طور قطع و یقین در تاریخ تاریک و خونبار هزاره ها، بی سابقه بوده که چنین چیزی ثمره اندکی نیست.

5) روسیاهی برای «رهبرنما» های قلدر و هتاک که تا کنون داعیه حداقل بخشی از رهبری جامعه هزاره را یدک می کشیدند، یقینا از دستآوردهای ارزشمند این طرح بوده است که مردم آگاه و فهیم هزاره بتوانند بعد از این به «عمودهای پوسیده» تکیه نکنند و تنها و تنها به فکر انتخاب یک «رهبر واقعی» همانند «بابه مزاری شهید» باشند. رهبر حقیقی که به «زیادی پول و کثرت عیال و اولاد» فخر نکند! بلکه همانند شهید مزاری برای مردم زیست کند و برای مردم بیمیرد و بعد رفتن تنها و تنها میراثی مالی و پولی به نام «هیچ» از خود به یادگار گذارد!؟

بدون شک، دستآوردهای عظیمی از این دست که درپی راه اندازی «جنبش عظیم عدالت خواهی تبسم» پدیدار گشت، نتایج پربار و ماندگاری است که ثمرات پربارتری را درپی خواهد داشت.