««کاشانه!»»
(با آغازی از دوست گرامی ام واثق خان)
******
تویی شهرم، تویی «کاشانه» ای من
تویی تخت و تویی گهواره ای من
***
چو خونم گشته با خاک تو مخلوط
تویی خشت و گِل و گُلخانه ای من
***
هزاران«لعل» در خاک تو پنهان
تویی«دُرّ» و تویی دردانه ای من
***
به«مخته» می نوازند ساز غم ها
به یاد قامت مردانه ای من !؟
***
اگرچه روزگارم سخت و سرد است
اگر برپا نهند، زولانه ای من !؟
***
اگرچه انفجار و انتحار است !؟
همی لرزد«گلی» هم خانه ی من
***
اگرپاشد تنم در«رود» و برزن
تویی جانم، تویی جانانه ای من
***
چودیو مرگ داییم در کمین است
بلرزاند دلی دیوانه ای من !؟
***
ولی مهر تو گرمابخش دلهاست
تویی شمع و تویی پروانه ای من
***
پناهم ده به کوی و کوچه هایت
تویی پنهان گه ام، هم لانه ای من
***
م، خرّمی
27 / 11 / 94
