پارک بزرگ سرینگر در کشمیر هند هفته پیش میزبان ده‌ها زن مسلمان کشمیری بود که با گذشت حتی چند دهه از ناپدید شدن عزیزان شان همچنان چشم‌انتظار آنان هستند. آنها هنوز هم به یاد گمشدگان خود اشک می‌ریزند و برای بازگشت آنها دعا می‌کنند. آنچه آنها را بیش از هرچیز آزار می‌هد، بی‌خبری است.
مسلمانان کشمیر می‌گویند از دهه 1990 میلادی که روند ناپدید شدن مردان کشمیری شروع شد، تا کنون برای پیداکردن نشانه‌ای از عزیزان خود به همه جا سر زده‌اند. از گورستان‌های سراسر کشمیر گرفته تا سردخانه‌ها، زندان‌ها و حتی شکنجه‌گاه‌ها.
همه این زنان که هر یک تصویری از فرزند، همسر، برادر و در یک کلام عزیز خود را مقابل شان گذاشته‌اند و روی زمین نشسته‌اند، می‌گویند از دهه 1990 میلادی که روند ناپدید شدن مردان کشمیری شروع شد،تا کنون برای پیداکردن نشانه‌ای از عزیزان خود به همه جا سر زده‌اند. از گورستان‌های سراسر کشمیر گرفته تا سردخانه‌ها، زندان‌ها و حتی شکنجه‌گاه‌ها. اما هیچ سرنخی که نشان دهد، مردان آنان زنده هستند یا مرده به دست نیاورده‌اند.
«ظریفه بانو» یکی از این زنان است. او 9 ماهه باردار بود که همسرش، «غلام رسول» ناپدید شد. او گاوشان را برای چرا به جنگل برد و دیگر بازنگشت. «ظریفه» که صاحب دو دختر است، در 26 سال گذشته خیلی تلاش کرد همسرش را پیدا کند. رد سختی این جست‌وجو را می‌توان در چروک‌های سیمای او دید. در تمام این جست‌وجو‌ها زاهده، دختر 26 ساله‌اش که اندکی پس از ناپدید شدن «غلام» به دنیا آمد، همراه او بوده است. «زاهده» می‌گوید: هیچ وقت پدرم را ندیدم. زندگی هر خانواده‌ای بدون حضور پدر سخت و دشوار است. مادر من یک تنه نمی‌تواند بار همه چیز را به دوش بکشد. ما در این سال‌ها آسیب زیادی دیدیم. «فاروق پیر»، تنها پسر«عبدالعزیز پیر» سال 1994 وقتی ناپدید شد، تازه وارد دانشگاه شده بود. او می‌گوید: ارتش پسرم را دستگیر کرد و بعد دیگر خبری از او پیدا نکردیم. در این سال‌ها آنقدر گریه کردیم که چشمانمان دیگر خشک شده است.
اما مقامات دولت هند در کشمیر مدعی هستند دولت و ارتش هیچ نقشی در این گم شدن‌ها نداشته است. رئیس پلیس جامو و کشمیر با تأکید بر چنین مسأله‌ای می‌گوید: می‌پذیرم برخی از کشمیری‌ها در مرز کشته شدند. اسامی آنها مشخص است. اما خیلی از کسانی که ناپدید شده‌اند، به پاکستان یا کشورهای دیگر رفته‌اند تا وارد گروه‌های شبه نظامی که برای جدایی کشمیر از هند کار می‌کنند، بپیوندند.
منطقه مسلمان نشین کشمیر سال 1947 توسط دولت استعمارگر بریتانیا، بین هند و پاکستان تقسیم شد. با این حال هر دو کشور هسته‌ای، بر سر مالکیت بخش‌های هیمالیایی این منطقه اختلاف نظر دارند. از سال 1989 جنبش‌های جدایی طلب مسلمان در بخش هندی این منطقه شروع به فعالیت کردند. در این سال‌ها در درگیری‌هایی که در این منطقه رخ داده نزدیک به 70 هزار مسلمان کشته شدند.
