امروز قلبی از تپش باز می ماند که نبض هستی با ضربانش می تپید.

امروز، زبانی از تکلم بازمی ماند که واژه واژه ای کلامش، رازهای هستی را کهکشان کهکشان می گشود.

امروز، روح عرشی محمد، فرش کوچک خاک را رها می کند و به وسعت (لایتناهی) پیوند می خورد.

آری: این بار معراج محمد همیشگی و جاویدانی است.

مردی که با بیست وسه (23 ) سال خون دل خوردن، دشنام وتوهین از کس وناکس شنیدن، خار و خاشاک سرراهش انداختن، و زباله های شکمبه را بر سر وصورتش ریختن، و هزاران بد وبیراه شنیدن از مردم زمانش، را تحمل کرد و لحظه ای دست از دعوت انسانهای جاهل، کسانی که به طرفش سنگ می انداختن وگاها آب دهن بسوی اومی انداختن، بسوی رستگاری و سعادت، همچنان از مجاهدت و ابلاغ پیام الهی، برنداشت و همواره در تلاش نجات بشریت بود، سر انجام در روز دوشنبه، بیست وهشتم {28} ماه صفر سال یازدهم هجرت، پس از بیماری سختی، برای همیشه این دنیای فانی را وداع گفته و به معراج ابدی رفت.

زمانیکه بیماری آنحضرت شدد گرفت بالای منبر رفت و مسلمانان را به مهربانی با همدیگر سفارش نموده وفرمود: اگر کسی را بر گردن من حقی است بستانند ویا حلال کنند، و اگر کسی را آزار داده ام اینک برای تلافی آماده ام.

پیامبری که شصت و سه (63) سال از زندگی اش را در راهی تبلیغ آئین توحید، عدالت و حق پرستی گذارند، با رفتنش نه تنها بشریت را بی یارو غمخوار نمود، بلکه جبرئیل أمین آن فرشته ای که سالها برای حضرت پیام می آورد و همرایش گفتگو می کرد، بعد از رحلتش دیگر به زمین نخواهد آمد و با کسی دستوری همچون ”  يا أيها الرسول بلغ ما أنزل إليك من ربك …” را نخواهد آورد، دیگر آن فرشته ای وحی آیه اکمال دین و اتمام نعمت را برای بشری بعد از ” محمد ^(ص)” نخواهد خواند.

آری ستاره ای دیگری از تبار خورشید واز سلاله ای پاک نبوت، از خاندان عصمت و طهارت، کریم اهل بیت ^(ع) بنام حسن مجتبی (ع) (امام دوم شیعیان) اولین فرزند یگانه یاور دوران سختی های پیامبر، مردی خیبر شکن، کسی که از کوچکی در آغوش گرم رسول الله بزرگ شد واولین شخصی بود که بدون معطلی همینکه محمد به پیامبری معبوث گردید، ایمان آورد و تا آخرین روزهای از زندگی اش کنارحضرتش بود، همسری یگانه دختری مردی معراجی (محمد مصطفی ^{ص} ) حضرت علی ^(ع)؛سرانجام به عمر 47 – 48 سالگی؛ بیست وهفتم صفر سال 50 (ه  ق) بدستورمعاویه بن ابی سفیان و به دست جعده دختر اَشعث بن قیس (زنش) مسموم شد وبراثر همان زهر به شهادت رسید.

امام حسن مجتبی (ع) حدود هفت سال با جدی بزرگوارش پیامبر گرامی اسلام (ص) زندگی نمود وبعد از رحلت جدش، سی سال را درکنار پدر بزرگوارش مولی الموحدین، امیرالمؤمنین، حضرت علی (ع) زندگی را سپری کرد، بعد از شهادت پدر مدت ده سال عهده دار امامت بودند.

سلام برصبرخدایی اش، که ما را الهام بخش صبوری در راه حق است وسلام بر صلح حماسی اش، که ما را آموزگار عمل به تکلیف و تبعیّت از وظیفه است.